Oh! รุ่นพี่ คนนี้ต้องรัก!

ข้อมูลเบื้องต้น

เคยเป็นอย่างนี้บ้างรึเปล่า ช่วงเวลาปิดเทอมอยากให้โรงเรียนเปิดเทอมไวๆ แต่พอโรงเรียนเปิดเทอมทีไรเป็นต้องคิดอยากให้ปิดใหม่ไวๆ ทุกที ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะเราคิดว่าหากมาโรงเรียนก็จะได้พบปะพูดคุยกับเพื่อนฝูง ทว่าโรงเรียนไม่ได้เป็นแหล่งรวมญาติสนิทมิตรสหายอย่างเดียวเสียเมื่อไหร่ สังคมโรงเรียนคือสังคมของการเรียนรู้ เพราะอย่างนั้นการเรียนรู้ที่นำมาซึ่งการบ้านก่ายกองพะเนินย่อมสร้างความรำคาญใจให้เบื่อโรงเรียนได้ไม่น้อยทีเดียว 

‘กัน’ เด็กสาววัยสะรุ่นแรกแย้ม เดินหน้าเซ็งเข้าไปในห้อง เปิดเทอมสามวันที่ผ่านมาเป็นอะไรที่ปวดตับอย่างยิ่ง การบ้านการงานคับคั่งถูกสั่งให้กลับไปทำไม่หวาดไม่ไหว เธอจะไม่บ่นอะไรมากถ้าการบ้านที่ว่าเป็นพวกวิชาภาษาไทย อังกฤษ หรือไม่ก็สังคม--พวกวิชาที่เธอถนัด--แต่กันคงจะลืมไปว่าเธอเรียนสายวิทย์-คณิต การบ้านที่มีให้บ่นได้ที่ว่านี้จึงหนีไม่พ้นวิชาฟิสิกส์ เคมี ชีวะ อ้อ! อีกหนึ่งวิชาหิน คณิตศาสตร์

กันไม่ถนัดวิชาเหล่านี้ก็จริง แต่เธอก็สามารถทำคะแนนได้ดีในระดับหนึ่ง อาจเป็นเพราะความขยันและตั้งใจเรียนของกันเธออยากเรียนเป็นเภสัช ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าวิชาจะหินปูนแค่ไหนกันก็จะพยายามทำมันให้ดีที่สุด

อย่างไรก็ตามวันนี้เธอก็ไม่อาจทำพันธกิจที่ครูสั่งให้เสร็จทันตามที่ได้รับมอบหมายได้  กันนั่งกุมขมับ ให้ตายเถอะ เธอไม่ถูกกับวิชาฟิสิกส์ซะจริงๆ

“สวัสดีครับพี่กัน”

เสียงนุ่มทุ้มใสทำให้กันสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันไปมองที่มาของเสียง ‘ปลื้ม’ เด็กหนุ่มรุ่นน้อง ม.5 ห้องสี่กำลังยืนยิ้มให้ กันรีบยิ้มกลับไปทันที หวังว่าเขาคงยังไม่ทันสังเกตเห็นใบหน้ามึนตึงของเธอนะ อายจัง

ปลื้มเดินเข้ามาในห้อง เขาวางนมรสหวานกล่องหนึ่งให้พี่รหัสตัวเอง “พรุ่งนี้ก็จะได้หลานรหัสแล้ว พี่อยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชายครับ” ปลื้มถามเสียงใสพลางหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตัวใกล้ๆ กันรู้สึกประหม่าเล็กน้อยที่เขามานั่งคุยด้วยแบบนี้ ปลื้มหันมายิ้มให้อย่างรอคำตอบซึ่งเธอเกือบจะลืมไปแล้ว

“อ๋อ เอ่อ สำหรับพี่นะจะผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ทั้งนั้นแหละ ขอแค่เป็นเด็กดีก็พอ”

“เหรอครับ ประมาณผมได้ไหม” ปลื้มถาม กันรู้สึกว่าหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะนิดหน่อย อย่างน้อยมันก็เร็วขึ้นและดังขึ้นด้วย...รึเปล่านะ  เธอไม่แน่ใจ กันพยักหน้าไม่กล้าพูดออกไปกลัวว่าน้ำเสียงจะสั่น ปลื้มยิ้ม เขาเป็นคนยิ้มเก่งและอารมณ์ดีมากนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาน่าปลื้มสมชื่อ ปลื้มมองสมุดบนโต๊ะของกัน

“การบ้าน?” เขาพูด “ยังทำไม่เสร็จเหรอครับ” กันตะลึงเล็กน้อยไม่คิดว่าปลื้มจะพูดอะไรตรงไปตรงมาขนาดนี้ เธออายมากรีบเอามือปิดสมุดไว้และยิ้มแห้งๆ กลบเกลื่อน นั่นทำให้ปลื้มรู้ว่าเขาทำพลาดอย่างมหันต์

“ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น พี่กันออกจะเป็นคนมีวินัยและมีความรับผิดชอบสูง” ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้กันอายจนแทบจะมุดดินหนี

“มะ ไม่เป็นไรหรอก นี่ใกล้จะได้เวลาแล้วพี่ว่าเราไปเข้าแถวกันเถอะ” กันพูดพลางยัดสมุดใส่ใต้โต๊ะอย่างไว

“เอ่อ พี่กัน นมนี่ผมให้พี่นะ” ปลื้มว่าพลางชี้ไปที่นมบนโต๊ะ

“อ้อ ขอบใจมากนะ พี่เก็บไว้ในโต๊ะก่อนแล้วกัน ไว้กินตอนเที่ยง ไปกันเถอะไป”

“พี่ไปเถอะครับวันนี้ผมไม่เข้าแถว” แล้วกันก็นึกขึ้นได้ว่าน้องรหัสเธอเป็นถึงสารวัตรนักเรียนซึ่งมีหน้าที่จับนักเรียนที่มาสาย

“งั้น พี่ไปก่อนนะ” กันโบกมือให้น้อยๆ แล้วรีบชิ่งออกไป ให้ตายเถอะ ทำไมถึงได้อับอายขายขี้หน้าอย่างนี้นะ!!!

ปลื้มเหลือบตามองใต้โต๊ะอีกครั้ง เขารู้ดีว่าพี่รหัสของเขาเป็นคนยังไง หมายรวมถึงถนัดและไม่ถนัดเรื่องใดด้วย เพราะฉะนั้นปลื้มจึงไม่ลังเลในสิ่งที่กำลังจะทำ

“อะไรนะ!!!” ณัชพูดเสียงดังอย่างไม่อยากจะเชื่อ “พี่ไม่ได้ทำการบ้านส่งครูจริงๆ เหรอเนี่ย” เธอมองดูพี่สาวพลางส่ายหน้าอย่างเอือมระอา “ก็บอกแล้วว่าอย่าไปอคติกับวิชาเรียนไงล่ะ”

“ไม่อคติซะหน่อย ก็มันเป็นวิชาที่ยากนี่” กันพูดอย่างกับคนผิด

“พี่ณัชก็เถอะ ไม่ได้เก่งวิชาฟิสิกส์ซะหน่อยพูดอย่างกับว่ามันง่ายงั้นแหละ”

“ใช่ๆ ถ้ามันง่าย เธอก็น่าจะสอนพี่ทำได้ไม่ใช่เหรอ เนอะศิ” กันหันไปพยักหน้ากับศิ น้องสาวแนวร่วมของเธอ ณัชหน้าเสียเล็กน้อย แล้วเธอก็ซักไซ้ต่อไป

“ยังไงก็ตาม พี่ว่าน้องรหัสของพี่เขียนวิธีทำให้พี่เหรอ” กันพยักหน้า

“ใช่ เขาเก่งวิชาฟิสิกส์มากเลยนะ” เธอพูดอย่างชื่นชม

“อืม เก่งขนาดว่าเรียนอยู่ ม.5 เหมือนณัชแท้ๆ แต่ก็ยังทำโจทย์ ม.6 ได้”

“ใช่ เก่งกว่าพี่ณัชมากเลยเนอะ” เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ สามสาวมองหน้ากันไปมา ณัชกับศิรู้ดีว่าพี่สาวคนโตของพวกเธอรู้สึกกับรุ่นน้องปลื้มคนนี้อย่างไร ทีแรกกันตั้งใจจะเก็บเป็นความลับแต่แล้วเธอก็กลับแสดงออกจนพวกน้องๆ จับได้เลยต้องสารภาพ แต่เธอก็กำชับทั้งสองว่าห้ามไปบอกใคร เธอพอใจกับการได้แอบรักเงียบๆ แบบนี้

แต่แล้วเหตุการณ์เมื่อเช้า หลังจากกลับมาเข้าแถวกันก็พบว่าสมุดการบ้านของเธอมีกระดาษที่ถูกเขียนวิธีทำโดยละเอียดแนบเอาไว้ ทั้งยังมีข้อความว่า “ไม่เข้าใจตรงไหน ถามได้หลังไมค์นะครับ^^” กันอดที่จะยิ้มดีใจไม่ได้ แต่แล้วเธอก็รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก ให้รุ่นน้องทำการบ้านให้นี่มัน เฮ้อ!

ถึงแม้ว่าจะเรียนโรงเรียนเดียวกันก็ใช่ว่าจะได้พบกันตลอดเวลา เพราะโรงเรียนกว้างมากและเธอกับเขาก็ยังว่างไม่ตรงกันอีก เมื่อวานกันเลยไม่ได้พบรุ่นน้องสุดปลื้มของเธอเลย แต่ต่อให้มีเวลาได้พบกันเธอก็คงไม่กล้าเจอหน้าเขาอยู่ดีนั่นแหละ

วันนี้เป็นวันจับฉลากพี่รหัสน้องรหัส เด็ก ม.4 เข้าใหม่ใจเต้นตึกตักกันจนเสียงดังทะลุทางปาก

“น้องๆ ครับ เงียบหน่อยๆ” รุ่นพี่ ม.5 เรียกสติแล้วก็จัดระเบียบน้องๆ “นั่งเป็นแถวครับ 5 แถว แถวละ 6 คน เข้าใจไหม เร็วๆ” พวกรุ่นน้องต่างพากันนั่งเรียงแถวตามคำสั่งของรุ่นพี่จอมทัพ หัวหน้าห้อง ม.5 ผู้ได้ชื่อว่าน่ากลัวสมหน้าตา ปลื้มยืนหันซ้ายหันขวามองหาใครบางคน พวกรุ่นพี่ ม.6 มากันครบแล้ว ขาดก็แต่พี่กัน พี่รหัสแสนดีของปลื้มนั่นเอง

“กูว่ามึงกับสายได้ถูกทำโทษแน่ว่ะ ไอ้จอมทัพมันประกาศแล้ว ว่าสายไหนมาช้าถูกทำโทษทั้งสาย”

“เวร” ปลื้มสบถเสียงเบาใส่หน้าเพื่อนตัวดี ไม้ฟืนถึงกับผงะ “อ้าว ไอนี่” เขาว่าขำๆ

เด็กรุ่นน้องสาวๆ นั่งมองรุ่นพี่ที่ยืนล้อมวงอยู่รอบๆ ทันทีที่แต่ละคนมองเห็นรุ่นพี่ปลื้มก็ถึงกับตะลึงพึงเพ้อกันไปต่างๆ นานา หันไปซุบซิบกันเสียงดังสนั่น

“นี่ น้องๆ พี่ได้ยินนะ ซุบซิบอะไรกัน พี่ปลื้มของเราหล่อขั้นเทพขนาดนี้ไม่เหลือความโสดให้น้องๆ โฉบฉวยหรอกนะ” จอมทัพพูดเสียงดัง ปลื้มยืนยิ้มขำๆ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ ก็พากันหัวเราะ ยกเว้นก็แต่พวกรุ่นน้องผู้หญิงที่ถูกเพื่อนผู้ชายโห่ใส่กันเกลียว

“โห่”

“เอ้าๆ พอได้แล้ว จับสายรหัสกันดีกว่า” ขณะที่รุ่นน้อง ม.4 เดินเรียงแถวจับสลากชื่อพี่รหัสอยู่นั้น กันซึ่งเดินมาถึงได้ไม่นานนักยืนมองน้องรหัสของตัวเองอย่างอึ้งๆ กันได้ยินสิ่งที่จอมทัพพูด แม้จะไม่ได้คิดหวังอะไร แต่ทำไมเธอถึงได้รู้สึกเจ็บจี้ดที่หัวใจแบบนี้ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ “ยัยกัน!!!” เสียงตะโกนเรียกดังออกมาจากกลุ่มรุ่นป้า กันรีบปรับอารมณ์ตัวเอง เธอส่งยิ้มให้ยัยอิงอิง เพื่อนสาวของเธอ ก่อนจะรีบวิ่งไปรวมกลุ่มกับพวกรุ่นป้าทั้งหลาย

“ทำไมมาช้ายะ” อิงอิงถาม “ไปช่วยครูจัดเอกสารที่ห้องสมุดอยู่น่ะ” กันตอบ  เธอมองพวกรุ่นน้อง ม.4 แม้จะรู้ตัวว่าปลื้มยืนยิ้มให้อยู่ก็ตาม แต่กันยังไม่พร้อมที่จะสบตาเขาตอนนี้ ปลื้มยืนมองด้วยความมึนงงเกาหัวแก้เก้อไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด  รุ่นน้องยืนอ่านชื่อรุ่นพี่ทีละคน

“นายสุดปลื้ม ปรีดิ์เปรมค่ะ” รุ่นน้องผู้หญิงอ่านชื่อเสียงดังฟังชัด ทว่าน้ำเสียงกลับสั่นระริกเหมือนคนตื่นเต้นที่ปิดอาการไม่อยู่ เพื่อนๆ โห่แซวกันยกใหญ่

“โหย ได้พี่ปลื้มเลยอ่ะ”

“เจ๋งว่ะ”

“แง~อิจฉา”

ไม่ต้องใบ้ต้องอะไรทั้งนั้น เด็กสาวเดินหน้าอย่างมั่นใจและชี้ไปที่ปลื้ม ปลื้มตีสีหน้ามึนงง เขาว่าพลางชี้มือมาที่ตัวเอง “พี่เหรอ?” แต่ก็ไม่อาจทำให้รุ่นน้องผู้มาดมั่นหวั่นใจได้ เธอพยักหน้า สุดท้ายปลื้มก็ยอมแพ้ “ถูกครับ น้อง?”

“แก้วตาค่ะ” หล่อนตอบ จากนั้นปลื้มก็หยิบเข็มกลัดริบบิ้นขึ้นมาจะติดให้รุ่นน้อง แต่แล้วเขาก็กลับเปลี่ยนใจ

“ให้ป้าเราติดให้ดีกว่านะ” กันสะดุ้งหันมองมาที่ปลื้มอย่างลืมตัว “นะครับพี่กัน” ปลื้มเรียกเธอเสียงอ่อน เขายิ้มให้ กันถอนหายใจเบาๆ ‘ทำไมถึงได้บ้าบออย่างนี้นะเรา’ เธอบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินไปรับเข็มกลัดที่ปลื้มยื่นมาติดให้รุ่นน้อง แก้วตายิ้มเล็กๆ ให้ถึงจะเสียดายที่ปลื้มไม่ได้ติดให้ก็ตาม แต่เธอก็ได้ยินกิตติศัพท์พี่กันมาบ้างเหมือนกัน เท่ากับว่าสายนี้มีแต่คนเก่งๆ ที่พึ่งพาได้สินะ แก้วตายกมือไหว้ขอบคุณรุ่นพี่แล้วกลับไปนั่งที่อย่างเดิม

หลังเสร็จสิ้นกิจกรรมรับน้องกันก็รีบเข้าห้องเรียนทันที ปลื้มจึงไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอ เขามองตามหลังรุ่นพี่ไปอย่างไม่เข้าใจ

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ขณะที่ทุกคนนั่งดูการ์ตูนเรื่องโปรดโลดเล่นอยู่บนจอทีวีอยู่นั้น กันก็หย่อนตัวนั่งลงที่โซฟาพลางทอดถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน น้องสาวทั้งสองมองหน้ากัน

“มีเรื่องอะไรรึเปล่าพี่กัน” ณัชตัดสินใจถามออกไป กันส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะพูด แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ณัชเดินไปรับ   เธอคุยกับปลายสายเสียงเบามากจนศิกับกันไม่ได้ยิน เมื่อคุยจบณัชก็เดินกลับมานั่งดูทีวีตามเดิม ศิสงสัยจึงถามไปว่า

“พี่คุยกับใครน่ะ”

“เพื่อนน่ะ”  ณัชบอกน้องสาว ศิพยักหน้าอย่างเข้าใจ

สายตาของกันเหมือนจะนั่งมองดูการ์ตูน ทว่าใจนั้นกลับเหม่อลอยคิดไปไกล “ไม่รู้มาก่อนเลยว่ามีแฟนแล้ว” กันรำพึงรำพันกับตัวเอง

เช้าวันรุ่งขึ้น กันเดินมาที่ห้องเรียน สิ่งของบางอย่างบนโต๊ะทำให้เธอสะดุดตา แต่ก็ไม่เท่ากับเงาร่างของใครบางคนที่ยืนกอดอกพิงไหล่กับผนังห้อง ทันทีที่รู้สึกได้ถึงการมาของกันปลื้มก็หันมามองสบตาและยิ้มให้กันอย่างเช่นทุกครั้ง กันยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี แต่แล้วเธอก็ยิ้มแห้งๆ ให้เขากลับไป

“พี่พร้อมไหมครับ” ปลื้มถาม พลางเดินมานั่งที่โต๊ะใกล้ๆ กับโต๊ะของกัน เธอมองการกระทำของเขาก็รู้ได้ในทันทีว่ากองหนังสือบนโต๊ะนั่นหมายถึงอะไร กันเดินหน้าตั้งมานั่งลงที่โต๊ะตัวเอง

“พี่โกรธอะไรผมรึเปล่า” หนุ่มรุ่นน้องถามอย่างตรงไปตรงมาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวรุ่นพี่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อนและไม่อยากปล่อยเวลาให้ผ่านไปเพื่อให้อะไรๆ มันแย่กว่าเดิม เขาจึงไม่อ้อมค้อมที่จะถามปัญหาค้างคาใจเพื่อปรับความเข้าใจกัน

กันส่ายหน้า จะให้เธอบอกได้ยังไงว่าเธอโกรธที่ปลื้มไม่ยอมบอกว่ามีแฟนแล้ว ทั้งที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรที่ต้องบอกเธอเลย เพียงแต่...กันแค่อยากจะรู้ อย่างน้อยมันก็ควรจะเป็นก่อนหน้าที่ความรู้สึกพิเศษที่มีให้น้องรหัสตัวเองจะเกิดขึ้นกับเธอ แต่จะให้ปรับเปลี่ยนความรู้สึกหรือทำใจตอนนี้มันก็ยังคงเร็วเกินไป

“พี่ครับ”

“พี่ไม่ได้โกรธอะไรเธอหรอกนะ” กันตอบยิ้มๆ ปลื้มยังไม่วางใจ เขาขมวดคิ้วมองเธอด้วยแววตาสงสัย

“ไม่ต้องคิดมากหรอก เอ้อ! จริงสิ เมื่อวานพี่ขอบใจเธอมากนะที่ช่วย จริงๆ แล้วพี่ทำโจทย์นั่นไม่ได้เลย ตั้งใจว่าจะถอดใจให้ครูทำโทษอยู่แล้วเชียว ที่รอดมาได้เพราะปลื้มแท้ๆ” กันร่ายยาว ปลื้มยิ้มรับ

“มาครับ”

“อะไร” กันทำเป็นตีสีหน้างงๆ เมื่อเห็นปลื้มขยับโต๊ะเข้ามาใกล้ “ก็พี่เพิ่งบอกว่าพี่ทำโจทย์นั่นไม่ได้ ผมจะสอนพี่เอง มาครับ”

“ตอนนี้เลยเหรอ พี่ว่า...” กันบ่ายเบี่ยง ปลื้มกระแอมเบาๆ “อย่าต่อรองเลยครับ ยังไงผมก็จะสอนพี่อยู่ดี” ปลื้มพูดอย่างจริงจัง เมื่อหมดหนทางที่จะหลีกเลี่ยงกันเลยจำใจต้องนั่งฟังครูปลื้มสอน  เธอไม่ปฏิเสธว่ารุ่นน้องที่แสนเก่งทั้งกีฬาและวิชาการอย่างปลื้มสอนวิชายากๆ ที่ดูจะเข้าใจยากสำหรับเธอให้สามารถเข้าใจได้ง่ายๆ กันยิ้มออกมาอย่างเผลอตัว

กันรู้สึกดีที่ปลื้มสนิทด้วย แต่เธอก็อดที่จะรู้สึกอึดอัดไม่ได้ ยังไงปลื้มก็เป็นน้องรหัสของเธอแถมยังมีแฟนแล้วด้วย เธอเหลือบตามองคนที่เดินอยู่ข้างๆ ปลื้มบอกว่าเขามีธุระกับเพื่อนที่อยู่บ้านละแวกเดียวกันกับกันแต่ยังไม่เคยไปบ้านเพื่อนคนนั้นเลย เขาจึงขอเดินไปกับกันด้วย

“พี่ว่าเส้นทางที่เราเดินไป จะยาวไกลมากไหมครับ” จู่ๆ ปลื้มก็เอ่ยปากถามออกมา กันหันมองน้องรหัสอย่างงงๆ

“ไม่ไกลหรอกจ่ะ อีกซอยเดียว...”

“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ปลื้มขัด เขาหยุดเดิน ทำให้กันต้องหยุดเดินตามไปด้วย เธอหันมามองหน้าน้องรหัสอย่างสงสัย

“มีอะไรเหรอ” กันถาม ปลื้มรีบเอามือจุกกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างราวกับกลัวว่ากันจะสังเกตเห็นอาการสั่นนั้น ไหล่ค้อมลงและก้มหน้ามองต่ำอย่างคนไม่มั่นใจ กันตัดสินใจเดินเข้ามาใกล้

“ทะเลาะกับแฟนมาเหรอ” แล้วกันก็งงกับการกระทำตัวเอง บ้าจริง! ทำไมถึงพูดอะไรออกไปแบบนั้นนะ ปลื้มดูตกใจเล็กน้อยกับคำพูดของกัน เขาหรี่ตามองเธอพลางโน้มหน้าเขามาใกล้ กันผงะไปข้างหลังอย่างตกใจ

“อะไรทำให้พี่คิดอย่างนั้น” ปลื้มถาม กันอายจนไม่กล้ามองหน้า “พี่เดาเล่นๆ น่ะ” เธอว่า “คนมีแฟนแล้วถ้าไม่คิดมากเรื่องเรียนก็คงเป็นเรื่องแฟนนั่นแหละ”

“เหรอครับ ผมจำไม่ได้เลยนะว่าตัวเองมีแฟนแล้ว” ปลื้มพูดเสียงงอน กันเงยหน้าขึ้นมามองอย่างตกใจ “อะไรนะ”

“ครับ?”

“เมื่อกี้ ปลื้มพูดว่าอะไร” กันถามย้ำ ปลื้มยิ้มกลบเกลื่อนแต่แล้วเขาก็หลุดขำออกมา

“ฮ่ะๆ อย่าบอกนะว่าพี่คิดมากเรื่องนี้” เขาแหย่ “พี่ไม่อยากให้ผมมีแฟนเหรอครับ” กันถลึงตามองและค้อนใส่ “ไม่ใช่ซะหน่อย ปลื้มจะมีแฟนหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับพี่อยู่แล้วล่ะ ไปกันเถอะ” กันพูดพลางก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า

“พี่กัน” น้ำเสียงของปลื้มเปลี่ยนไป กันหยุดกึก ค่อยๆ หันกลับไปมอง  ปลื้มเดินตรงเข้ามาใกล้ สีหน้าและแววตาจริงจังทำให้กันใจเต้นรัว ความรู้สึกลึกซึ้งบางอย่างนั้นส่งผ่านมาถึงเธอ กันไม่แน่ใจว่าตัวเองเข้าใจผิดรึเปล่า ปลื้มหยุดเมื่อยืนอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงครึ่งก้าว กันจ้องหน้าน้องรหัสของตัวเองอย่างตั้งใจ

“ผมไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว พี่กัน”

“...”

“เป็นแฟนกับผมนะครับ” ประโยคที่พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มใสทำให้หัวใจของกันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าความรู้สึกของเธอกับผู้ชายคนตรงหน้าจะตรงกันได้ แทบจะไม่มีทาง ทำไมกันล่ะ

“เธอ...”

“ผมคิดมาตลอดว่าตัวเองชอบพี่กันแบบไอดอลจริงๆ รึเปล่า ชอบเหมือนกับคนอื่นๆ ที่คิดว่าพี่กันเป็นต้นแบบของคนทั้งโรงเรียน จริงอยู่ที่พี่เรียนพวกวิชาวิทย์ไม่เก่งนัก แต่พี่ก็ยังมุ่งมั่นและพยายามมาตลอด แต่แล้วผมก็รู้ใจตัวเอง ผมไม่สามารถมองผ่านพี่กันได้ ผมกลัวว่าพี่กันจะรังเกียจความรู้สึกแบบนี้ พี่รังเกียจหรือเปล่าครับ ถ้าน้องรหัสจะชอบพี่รหัสตัวเอง”

กันนิ่งอึ้ง เธอมองปลื้มอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

“พี่คิดว่า อึก พี่คิดว่า ฮึก” แล้วกันก็ร้องไห้ออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ปลื้มค่อยๆ ดึงตัวเธอมาโอบกอดเบาๆ

“พี่กัน เป็นแฟนกับผมนะครับ” ปลื้มถามอีกครั้ง กันพยักหน้าก่อนจะผละตัวเองออกมาอย่างอายๆ ปลื้มยิ้มขำ

“พี่แอบชอบผมมานานยัง” เขาถามเสียงทะเล้น กันไม่ตอบ เธอเขิน “ไปกันเถอะ” แล้วปลื้มก็เอื้อมมือมาจับมือกัน เธอยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข

ถึงบ้านแล้ว กันหันไปถามแฟนรุ่นน้อง “จะให้พี่ไปส่งที่บ้านเพื่อนไหม บ้านเลขที่อะไรล่ะ”

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเสร็จธุระแล้วล่ะ” ปลื้มพูด เขาเหลือบตาไปมองคนที่เปิดประตูให้ “เราไปก่อนนะณัช ไปก่อนนะน้องศิ ฝากสวัสดีพ่อแม่ด้วยนะครับ เจอกันพรุ่งนี้นะครับ ฮันนี่” ปลื้มพูดแล้วก็ทำท่าส่งจูบให้กัน จากนั้นเขาก็รีบชิ่งกลับบ้านไป  เสียงโห่ร้องด้านหลังทำให้กันรู้ว่าน้องสาวตัวดีทั้งสองคนของเธอเล่นบทแม่สื่อชักใยให้ซะแล้ว.

*********************************************